Het stokje van 2014!

Deze toffe dame gooide me een stokje toe!

Aangezien ik kleine kindjes leer werpen en vangen op school,
was mijn eerste reflex natuurlijk het stokje te vangen :-) en daar ben ik niet rouwig om.
(Al moet ik erbij vertellen dat ik al een jaar fototoestel-loos ben, dat wordt gelijk mijn voornemen voor 2015: koop een nieuw fototoestel, iemand tips?!)

2014:

Mijn zoon verbleef in 2013 en 2014 in het Revalidatiecentrum te Pulderbos, al onze vrije tijd spendeerden we daar.
Ons leven werd even 'on hold' gezet. Niet de meest aangename tijd, maar we werden er meer nederig door,  prioriteiten werden door elkaar geschud en we proberen nog steeds om niets voor vanzelfsprekend te nemen en te genieten van de kleine dingen.
Zus en kleine broer vonden de autorit niet fijn (1u op en 1u terug) maar éénmaal daar was het genieten met hun broer.

Kleine broer, geen geduld om even te zitten (mieren in zijn poep :-) ).
En opeens: een tekening zowaar!! Eentje waarvoor hij echt zijn tijd heeft genomen.
Zijn passie al sinds hij kon lopen (ja hoor, lopen, want stappen heeft hij nooit gedaan)
Voor wie het niet ziet: het zijn uitgeschreven/getekende voetbaltrainingen.

Ooooh, de herinnering alleen al zorgt dat ik nog steeds nageniet...
Het naaiweekendje waar ik zolang naar uitkeek, waar ik allemaal topdames heb ontmoet.
Ik ben blij dat ik jullie heb leren kennen!
Ik kan niet wachten tot mei 2015!!

Wieeeeee, een familiedagje!!! Met neefjes en nichtjes (2 auto's vol) naar Walibi.
Af en toe eens gek doen mag :-) daar krijg ik echt veel energie van...

EINDELIJK!!! Dé dag van 2014...
De dag dat hij terug naar huis mocht komen, voor altijd!!
(hier in de armen van zijn stoere peter)
Welkom thuis, schatje...
(ik ga hier natuurlijk een beetje kort door de bocht, het is niet steeds rozengeur en maneschijn geweest.  De aanpassing was enorm, voor hem, voor ons, voor zijn broer en zus - 15 maanden van huis wis je natuurlijk niet in één keer weg.  Het allerbelangrijkste is dat we eraan konden werken/en nog steeds werken, elke dag opnieuw.
Hij is thuis! )

Yep, dat zijn wij !!
Heel typerend, elk jaar liggen we daar! Op exact dezelfde plaats...
Gelukkig kan mijn man mijn Portugees temperament (en mijn Portugese familie) goed verdragen :-)
I <3 Portugal

Eendracht maakt macht...

Net terug uit vakantie en het sportseizoen begint weer.
Met een turnjuf en een voetballer in huis konden de kinderen niet achterblijven.
Dochter voelt zich meer dan thuis in het volleybalwereldje (inclusief het zingen en klappen :-) )
De zonen zijn dan weer gek van het voetbalspelletje.
En de mama? Helaas blijft er niet veel tijd meer over voor mezelf, maar dat haal ik later nog wel eens in #droomtwegenzietdevollewasmandennietmeer
Maar eerlijk gezegd: ik vind het op dit moment niet erg...Laat me maar genieten van de overvolle weekenden waar ik als trotse moeder en vrouw aan de kant sta. (in de ijzige kou of in een lawaaierige sporthal)
de dagelijkse trainingen en de bijhorende taxi-momenten en vuile was nemen we er dan maar bij.

Een gestolen moment tijdens de herfstvakantie.
Aangezien mijn man voetballer is, zijn er geen weekendjes weg, geen verrassingsreisjes,...
Dat wist ik op voorhand maar toch vind ik het soms jammer (zeker na 15 jaar :-) )
Dit jaar waren er dan toch 4 daagjes en die vielen raar maar waar net in mijn herfstvakantie.
Zouden we? Even overleg gepleegd met de ouders voor opvang en weg waren we!
De allereerste vakantie zonder kinderen. We hebben ze gemist maar wat hebben we genoten!!

Mijn schatjes, mijn liefjes, mijn alles...

En om af te sluiten de 11de foto:

Altijd al huppelend onderweg,
ontdekken, vallen en terug opstaan, steeds verder en verder, ...

Zo, mijn -openhartige- terugblik op 2014.  (Bedankt Stannel, het heeft me eigenlijk goed gedaan...)
Hopelijk vonden jullie het leuk om te zien.
Liefs,
Laura

Ik kan niet meer volgen wie het stokje al heeft ontvangen en wie niet... Is er iemand geïnteresseerd om het stokje te vangen? Laat maar weten, ik werp het je toe...

!! Heb je je kans al gewaagd bij mijn Give-Away?!!